ดอกไม้ที่ไร้กลิ่น
เราเพียงเดินทางผ่านเส้นเวลา
- เราเพียงเดินทางผ่านเส้นเวลา
- ผ่านพบมาแล้วจากไป
- เป็นเพียงวัตถุบนพื้นดินใหญ่
- ที่รอสลายไปตามเวลา
- บางทีบางครั้งมีเรื่องราวหนึ่ง
- ที่เกิดขึ้นตรงกลางใจฉัน
- มีความสุขใจแต่แล้วไม่นาน
- และสุดท้ายก็ค่อยจบลง
- เราเพียงเดินทางเพื่อพบและจาก
- และอย่างมากทำได้แค่จดจำ
- บางคนเวียนมาเพื่อสอนบางอย่าง
- แต่ไม่ได้สอนถึงการรับมือ
- ว่าถ้าวันหนึ่งไม่พบกันอีก
- และชีวิตจะเป็นอย่างไร
- ถ้ามีวันหนึ่งเราสองต้องไกล
- ต้องทำสิ่งไหนก็ไม่ได้บอกฉัน
- จนฉันเข้าใจเอง
- จนฉันเริ่มเรียนรู้เอง
- ฉันจึงทบทวนฉันเพียงคนหนึ่ง
- จะให้ฉันฝืนมากมายกว่าใคร
- ใจมีดวงเดียวเหมือนคนทั่วไป
- คงจะไม่ไหวถ้าให้แบกรับ
- ที่ฉันเจอมาหมดทุกๆอย่าง
- ทั้งดีและร้ายในช่วงชีวิต
- เวลาที่เหลือคงมืดสนิท
- คงไม่อยากคิดจะทำสิ่งใด
- ฉันเลยปล่อยวางใครเข้าใครออก
- ก็ปล่อยให้เขานั้นได้เลือกเอง
- ที่เป็นแบบนี้เพราะฉันเคยเจ็บ
- ก็เลยต้องเซฟความรู้สึกฉัน
- ไม่ได้นิ่งเฉยกับหลายๆอย่าง
- แต่เพียงบางครั้งไม่รู้สึกอิน
- เป็นดั่งดอกไม้ที่ไร้ซึ่งกลิ่น
- แต่ยังคงเฝ้ารอการเติบโตอยู่
- ที่ไหนตอนนี้มองเห็นทุกอย่าง
- มันอาจจะช้าคงไม่เป็นไร
- ยังดีกว่าฉันต้องไม่เข้าใจ
- จนกว่าจะรู้ได้ก็ไม่ทัน
- ก็เพราะเวลาที่หลงเหลืออยู่
- ไม่มีทางรู้เมื่อใดจะหมดลง
- ถ้ามัวยังจมอยู่กับเรื่องบางอย่าง
- ก็อาจจะสูญเสียการพบเจอ
- ต่อให้ผ่านมาสุขทุกข์เพียงใด
- แต่พอสุดท้ายก็เพียงส่วนหนึ่ง
- ที่ควรคำนึงคือที่มีอยู่
- คือที่รับรู้ได้ด้วยจิตใจ
- ไม่ได้ผิดไรถ้าบางช่วงเวลา
- จะคิดถึงที่เคยผ่านพ้น
- จะเป็นผู้คนสถานบางแห่ง
- หรืออาจจะแม้เรื่องราวเรื่องหนึ่ง
- ให้ความคิดถึงมันคงไว้ที่เดิม
- เพราะเราทั้งหลายจะต้องเดินต่อไป
- ตามทางเวลาตามหนทางใหม่
- นี่คือสุดท้ายของโลกใบนี้
- ไม่ได้ผิดไรถ้าบางช่วงเวลา
- จะคิดถึงที่เคยผ่านพ้น
- จะเป็นผู้คนสถานบางแห่ง
- หรืออาจจะแม้เรื่องราวเรื่องหนึ่ง
- ให้ความคิดถึงมันคงไว้ที่เดิม
- เพราะเราทั้งหลายจะต้องเดินต่อไป
- ตามทางเวลาตามหนทางใหม่
- นี่คือสุดท้ายของโลกใบนี้
評論 2
ร้องได้ดีจ้า
เต็ม 100 เอาไปเลย 90