แผล
ทุกสิ่งที่ผ่านมาก็เป็นอดีต
- ทุกสิ่งที่ผ่านมาก็เป็นอดีต
- แต่มันก็มักกลับมาย้อนตัวเราอีก
- พยายามจะหลีกหนี หรือว่าออกห่าง
- เพราะเจ็บเจียนตายถึงหมอบกราบ
- ไม่ว่าจะเจออะไรสุดท้ายก็กลายเป็นแผลเป็น
- ไม่มีคนเข้าใจหรอกความลำเค็ญ
- เพราะเจ็บเองต้องหายเอง
- เดินไปในความเชื่อไม่เกี่ยวว่าคุณจะเชื่ออะไร
- ถึงสิ่งที่เชื่อต้องเปลี่ยนเป็นเลือด
- ฉันก็ยังเชื่อและทำต่อไป
- ถึงจะต้องเลือกเหมือนโดนถูกเชือด
- ฉันก็ยังกอดคออยู่กับเพื่อน
- เมื่อเลือกจะเชื่อว่าจะเป็นเสือ
- กูจะเป็นหมาไปเพื่ออะไร
- สิ่งที่เจ็บอยู่จิตใจ ใยใช่แผลที่อักเสบ
- ยังไม่เข็ดและดิ้นไป ถึงจะได้แผลตกสะเก็ด
- ถึงจะร้อนระอุดุจเปลวไฟ
- อย่างกับยมบาลได้ตามเก็บ
- เวลาคงคงเดินกูจึกต้องมองมันไม่มีที่ว่างให้เป็นเด็ก
- ไม่มีสมมติฐานต้องลงแรงข้ามในสิ่งที่ขวาง
- เหมือนติดอยู่เกาะมีฝูงฉลาม
- มึงจะแหวกว่ายหรือเป็นอาหาร
- ถึงคราวที่แพ้กูไม่ต้องถาม
- ไอ้สิ่งที่รอคือแดนประหาร
- กูจะไม่ทิ้งจะแบกจะหาม
- แต่กูยังเชื่อแม้ใครจะถาม
- แผลที่ไม่มีวันหายมันเจ็บกว่าหนังที่ไม่มีวันฉาย
- เกิดมาชาตินี้ มีแค่ชีวิตเดียว
- เพราะงั้นนี่ใครจะเป็นคนฟันด้วยมีดเคียว
- ซีดเซียว อย่าเปลืองเวลาซักนิดเชียว
- เมินหน้าให้โชคชะตา เวลาที่สร้างมันมา
- ไม่ได้เฉียดซักนิดเดียว
- ความเจ็บถึงแม้มันจะโหมกัดกินเรา
- เหมือนกับที่เงาตามตัว
- บางครั้งทุกภาพที่ฉายมันเป็นสีเทาจนทำเอาตามัว
- สิ่งที่แน่นอนกลับไม่ชัวร์
- อนาคตยังมองไม่เห็น
- เพราะฉะนั้นอย่าพึ่งกลัว
- เคยสร้างกำแพงปิดบังตัวเอง
- ขังมันเอาไว้ในปีต่อปี
- แต่เพื่อความฝัน กูเอามันมามัดรวมกับค้อนไว้ก่อนจะตี
- คนทุกคนต้องล้มก่อนลุกตั้งเยอะต้องทนต้อง
- ต้องลุกต้องลนต้องซุกต้องซน
- ต้องทุกข์ต้องจนกว่าคนจะมี
- เพราะทุกครั้งที่เจ็บ
- ทุกครั้งที่ปฏิเสธ มันไม่มีทางสำเร็จ
- ค้นหาตัวเอง
- เหมือนจับฉลากสุ่มเลือกหนทางจากการสังเกต
- โดนตบจนล้มนอน มันก็เป็นแค่เรื่องธรรมดา
- แต่มึงจะทำยังไงให้ตัวของมึงสว่างไสวและดีขึ้นมา
- ให้บาดแผลนี้สอนเธอ ว่ามันแย่สักแค่ไหน
- มีอีกเยอะที่ต้องเจอ เจ็บแค่นี้ไม่ตายใช่ไหม
- ต้องจดต้องจำ ไม่ใช่ให้ลืม ให้มันย้อนเข้ามาทุกคืน
- ความเจ็บช้ำบางครั้งต้องกลืน
- และบางทีจำเป็นต้องฝืน หายใจ
- แค่เจ็บเจ็บยังไม่ตาย แม้รู้สึกเจ็บเจ็บเจียนตาย
- แม้ต้องฝืนกลืนน้ำลาย ก็ต้องฝืนยืนให้ได้
- แม้เจ็บเจ็บยังไม่หาย ทุกความเจ็บมีมีความหมาย
- ทุกความเจ็บมีจางหาย และทุกความเจ็บไม่มีวางขาย
- ตอนเด็กกูเจ็บหนักสุดแค่แผลถลอก
- กูยังไม่เข้าใจกับคำที่พ่อบอกแผลแค่นี้กระจอก
- กูทบทวนและนั่งมองรอยแผลเป็น
- ของแผลทุกแผลไม่มีใครทำมัน
- เพราะสิ่งเหล่านั้นกูล้วนทำมันเป็นแผลเอง
- กูตั้งสติแล้วก็ทำความเข้าใจในวันที่เศร้าใจ
- ว่ามีคนเจ็บมากมายกว่าเราอีกเท่าใด
- ในวันที่ล้มลงคลานเพราะว่าหมดแรงทนทาน
- แม้ต้องหกล้มซมซาน บอกตัวเองว่าอย่าล้มลงนาน
- กี่ครั้งที่เจ็บร้องไห้ฟูมฟูมฟาย
- นึกถึงคำที่แม่บอก จะร้องทำไมมึงโตเป็นควาย
- และบางครั้งอยากทิ้งตัว อาการเหมือนโดนคนชกคาง
- ทุกครั้งที่เจ็บปวดจงปลอบใจว่ามันต้องงดงาม
- เคยเชื่อว่าชีวิตมันจะเป็นดังหวัง
- จนมีภาระเข้ามาอยู่ที่หลังฉัน
- กี่ความเจ็บปวดที่มันลงรากฝังหลายสิ่งเปลี่ยนแปลงไม่ได้ตรงที่ฝัน
- แค่หยิบกระดาษปากกาเขียนเรื่องที่ผ่านจะได้สักกี่บรรทัด
- บางคนกิจวัตรคือความลำบากและไม่มีเวลาให้พัก
- เชื่อในความเป็นจริงมากกว่าวิชาให้จำในกระดานที่จ้อง
- เดินออกจากกะลาไม่มีตำราให้ท่องเหมือนที่เรียนในห้อง
- เอาตัวเองไปขังในซอกเพราะบางคนทำในสิ่งที่ตัวเองไม่ชอบ
- ไม่อยากเป็นควายที่อยู่ในคอก
- ฉันเลือกที่จะเจอโลกภายนอก
- ต่อให้วาทะที่กินใจมันก็ไม่อาจเปลี่ยนทิศทาง
- ไม่จำเป็นต้องนิมิตไกล แค่ทำให้ดีกว่าเมื่อวาน
- ถ้ามันไม่จริงเดี๋ยวค่อยตามมันไม่ได้อยู่กับเรานาน
- ยังมีเป้าหมายให้เราตาม มากกว่าเสียงหมาเห่าข้างทาง
- หลายคนมักจะดูถูกตัวเอง
- มักจะผูกตัวเองอยู่กับความกลัวเกรง
- และหลายคน มักจะเลือกโทษตัวเอง
- ก็เลยเจ็บเจ็บเองอยู่กับความกลัวเกรง
- ให้บาดแผลนี้สอนเธอ ว่ามันแย่สักแค่ไหน
- มีอีกเยอะที่ต้องเจอ เจ็บแค่นี้ไม่ตายใช่ไหม
- ต้องจดต้องจำ ไม่ใช่ให้ลืม ให้มันย้อนเข้ามาทุกคืน
- ความเจ็บช้ำบางครั้งต้องกลืน
- และบางทีจำเป็นต้องฝืน หายใจ
- มันเจ็บเพราะว่ากูยังจน
- เลยต้องสู้และทนเพื่อปากท้อง
- ถ้ากูมัวสำออยใครจะดูแลแม่ กับอนาคตของพี่น้อง
- ปล่อยให้แผลมันกรีดลึก มึงนึกหรอว่ากูจะเข็ด
- ถ้าเทียบกับความจน ที่ได้เจอมันแค่เรื่องเด็กเด็ก
- เจ็บแค่ไหนเดี้ยวมันก็หาย
- ไม่ต่างจากไฟที่ไหม้ฟาง
- แต่กูจะไม่รอให้แผลมันหาย
- เพราะว่าเป้าหมายของกูมันเลื่อนราง
- ถึงล้ม กูจะล้มแต่ตัว ต่อให้ฝันหลุดไป ใจกูยังเดินทาง
- ยอมเจ็บ แต่ไม่ยอมให้อะไร
- ทำให้ความเชื่อของกูมันเจือจาง
- โครตจะยากเย็น กูต้องเดินบนทางที่เต็มไปด้วยศัตรู
- กูจะวิ่งไปปลายแสง อาจไม่มีเส้นชัย มันยังมีประตู
- วันไหนที่ท้อกูแค่เดินให้ช้า
- พร้อมกับหยิบความหวังกูออกมาดู
- บางครั้งกูต้องชีกรอยแผล
- ให้เหมือนกระดาษที่มันขาด
- วันที่ชีวิตกูล้ม อย่าคิดว่ากูต้องนิ่ง
- กูวิ่งเหมือนน้ำที่ยังหลาก
- วันไหนที่ท้อ ก็เปิดเพลงนี้ขึ้นมาฟัง
- แล้วนึกถึงคำที่กูฝาก ชีวิตมึงไม่มีอะไรมาก
- ที่มึงพลาด ก็เพราะว่ามึงแม่งประมาทไง
- กี่ครั้งที่เคยเจ็บ กี่ครั้งที่ล้มลง
- จะอีกกี่ครั้งมันก็ยังไม่เคยเข็ด
- เพราะว่าในทุกครั้งที่ฉันล้ม
- ฉันควรลงไปในส่วนลึกที่สุดในจิตใจ
- นึกย้อนทถกสิ่งที่ผิดไป ความรู้สึกผิดมันยังติดใจ
- ให้มันเป็นบทเรียน สำหรับไร้อุปสรรคครั้งต่อไป
- หลบให้พ้นคม แค่เจ็บยังไม่ตาย แค่เจ็บยังไม่วาย
- เกิดเป็นบาดแผลทั้งภายนอกภายใน
- ตกสะเก็ดเกิดเป็นร่องรอย
- ก่อนที่ความอ่อนแอจะถูกทำลายไป
- อย่ามัวซึมและละอายใจ ก่อกองฟืนจุดประกายไฟ
- สลัดทิ้งความล้มเหลว หาจุดยืนก่อนมันจะถูกกลืน
- ต้องตกตายไปก่อนจะตายไป ก่อนจะสิ้นแรง
- อย่าให้น้ำลายใครเข้ามาทิ่มแทง เพราะจิตใจนายมีแค่ตัวนาย
- ปล่อยให้มันตายไป หรือจะดิ้นแทน
- ทางเลือกในชีวิตไม่มีสิทธิ์วางระหว่าง
- บางคนใกล้ตัว พึ่งรู้ค่ายามจะห่าง
- ต้องมีถูกต้องมีผิดก่อนจะเจอความกระจ่าง
- ต้องเคยเจ็บต้องเคยปวดก่อนจะเจอทางสว่าง
- แต่ความรู้สึกเจ็บเป็นเพียงนามธรรม
- หล่อเลี้ยงปากท้องมันคืองานประจำ
- ดีแต่พูดดีแต่คิด ไม่พ้นทางระยำ
- เพราะว่าพิสูจน์ผลชีวิตเขาวัดกันที่การกระทำ
- ให้บาดแผลมันสอนตัว ให้มันสอนใจ
- เพราะบาดแผลนี้มันเป็นของตัวมึง
- เพราะฉะนั้นมึงจึงไม่มีสิทธ์ที่จะเอาบาดแผลนี้ไปสอนใคร
- ให้บาดแผลนี้สอนเธอ ว่ามันแย่สักแค่ไหน
評論 9
เก่งครับสุดยอดน้องปรบมือรัวค่ะ👏🏾👏🏾👏🏾👏🏾👏🏾👏🏾👏🏾🙌🙌🙌🙌🙌🙌🙌🙌🙌👍👍👍👍👍👍👍👍🌟🌟🌟🌟🌟🌟🌟🌟🌟🌟🌺🌺🌺🌺🌺🌺🌺🌺🌺🌺🌺🌺🌺🌺
เพราะมากค่ะเหนื่อยแน่นะคะน้อง
ไพเราะมากครับ
🤩🎶🎼💎🎶❤🎶🌷🎼🎶🤩
👍👍👍👍เก่งค่ะ❤❤
เพราะค่
บ่นอะไรบอย
สาวๆฟังเขากลัวนะ!นี้ยังไม่แก่บ่นขนาดนี้ ถ้าแก่ไปละ
เก่งจริงๆ
ไพเราะมากๆค่ะ