วันแรก
ฉันรักที่จะยืนอยู่ตรงนี้
- ฉันรักที่จะยืนอยู่ตรงนี้
- ตกหลุมรักกับเวทีท่ามกลางเสียงเชียร์
- และการปรบมือเหล่านั้น
- ที่มีให้ฉันทุกอย่างคือความเร่าร้อน
- ต้องซ้อมต้องยากลำบากเพียงใด
- กว่าฉันจะได้ก้าวผ่านกำแพงนี้ไป
- จนถึงนาทีที่ฝันเมื่อผ้าม่านนั้นเปิดให้ฉันแสดง
- เป็นคนเต้นไม่เป็นคนเดียวที่ไม่ทัน
- ร้องไห้ตอนกลับบ้านซ้ำอยู่อย่างนั้นตั้งกี่ครั้ง
- ร้องเพลงไม่เอาไหนทำไม่ได้ดั่งใจ
- ในบางวันก็สูญเสียทุกความมั่นใจไปมากมาย
- คนอื่นๆเมื่อมองไปเมื่อไร
- ก็ดูจะเปล่งประกายกว่าฉัน
- ความฝันต้องเกิดหยาดเหงื่อจึงได้มา
- ใช้เวลาและค่อยเป็นค่อยไปดอกไม้จึงบาน
- คำว่าพยายามไม่เคยทำร้ายสักคนที่ตั้งใจ
- ความฝันเท่ากับหยาดเหงื่อรินรดไป
- เพื่อให้เหล่าเมล็ดพันธุ์นั้นเติบโตและสูงใหญ่
- และคงต้องมีสักวันจะได้ดั่งใจสมปรารถนา
- ไฟบนเวทีและสปอตไลท์
- เปลี่ยนค่ำคืนที่มืดลงไปให้โลกทั้งใบ
- คืนมาซึ่งความสดใส
- เหมือนแสงอาทิตย์สว่างในใจของฉัน
- รุ่นพี่สร้างไว้ได้ดีแค่ไหน
- แต่ฉันก็จะสร้างสิ่งใหม่ให้ดียิ่งกว่า
- ด้วยโชว์ที่สะดุดตา
- และได้ชื่อว่าเป็นโชว์ของฉันเอง
- วันที่ต้องหยุดพักเพราะร่างกายรับไม่ไหว
- วันที่ต้องเจ็บใจจนแอบไปสะอื้นกี่ครั้ง
- ไปโรงเรียนอยู่แล้วซ้อมก็ยังต้องไป
- ภาระในจิตใจเริ่มจะหนักเกินไปทุกๆวัน
- แล้วจู่ๆเสียงก้องในใจ
- อังกอร์จากใครกำลังเรียกฉัน
- ความฝันเริ่มจากหยาดเหงื่อและน้ำตา
- เหมือนยิ้มจากดอกไม้ที่งดงามยามที่ฝนซา
- ผลิบานไม่โรยรา
- เพราะมีวันนี้ด้วยความพยายาม
- ความฝันนั้นเป็นบ่อเกิดแห่งน้ำตา
- ที่ไม่เคยจะยอมแพ้ต่อเภทภัยลมฝนกระหน่ำ
- และคำวิงวอนทุกอย่างจะส่งให้บนฟ้าได้รับรู้
- เต้นกันสุดชีวิตทุ่มเทลงไป
- ร้องกันสุดชีวิตสื่อด้วยหัวใจ
- เพราะรักจริงใช่ไหมจงอย่าลืมมัน
- ใส่ลงไปทุกอย่างมีแรงเท่าไร oh
- ความฝันต้องเกิดหยาดเหงื่อจึงได้มา
- ใช้เวลาและค่อยเป็นค่อยไปดอกไม้จึงบาน
- คำว่าพยายามไม่เคยทำร้ายสักคนที่ตั้งใจ
- ความฝันเท่ากับหยาดเหงื่อรินรดไป
- เพื่อให้เหล่าเมล็ดพันธุ์
- นั้นเติบโตและสูงใหญ่
- และคงต้องมีสักวัน
- จะได้ดั่งใจสมปรารถนา
Comments 0