บทละครหุ่นเชิด
เย้ยหยันอำนาจ
- เย้ยหยันอำนาจ
- แห่งความงาม
- ไร้หัวใจไย ไม่เหมาะสม
- แว่วเสียงกริ่ง ระรวน
- นวลเปลวเทียน
- ม่านบางโบกพลิ้ว
- เราสองคือ
- คู่ที่ฟ้าสร้างสรรค์
- ไร้ท่านเคียง
- คือบาปมหันต์
- ไร้หัวใจไย
- ไม่เหมาะสม
- ยามท่านหม่นข้างดงาม
- ร่วมเดินทาง
- ข้ามพ้นคูเขา
- ยามท่านโศก
- มีข้าคอยแบ่งเบา
- เป็นมือท่านใช้พู่กัน
- หยดแต้มน้ำบนขอบตา
- แสดงโศกทุกข์
- สุขสันต์พรากร่วมเคียง
- ข้าไม่หวังให้ผู้ใด
- ได้ชมดูละครบทนี้
- ทุกๆฉาก
- ให้ท่านดู ผู้เดียว
- พลิกผันว่องไว
- เคลื่อนไปประ ดุจน้ำ
- อยู่เหนือเวที
- นับหมื่นเรียงเรื่องราว
- ฉากจบสุดท้าย
- บรรเลงลับลา
- เผากายา
- จนเป็นเถ้าถ่าน
- เริงระบำงดงาม
- ให้ผู้คนจดจำ
- ด้วยนิ้วมือ
- ท่านเชิดข้าสูง
- แค่ชี้นำ
- ข้าก็เคลื่อนถอย
- ต่อให้บทเพลงโศก
- มากปานใด
- ข้าไม่หยุดยั้ง
- จะร่ายรำ
- จนถึงตอนสุดท้าย
- หากท่านผิด ข้าก็พลั้ง
- ท่านว้าวุ่น ข้าสับสน
- เพลิงหทัยนี้
- จะดับลงเช่นไร
- ยามท่านแก่เฒ่า
- อ่อนล้า
- ข้าเฉิดฉาย
- ไม่มีหน่ายแหนง
- จะมอบไฟ
- ชีวิตให้อย่างไร
- สารทเหมันต์โรย
- ร่วงคลุมผมหงอกขาว
- หว่างคิ้ววับแวว
- แสงเพลิง สะท้อนกาล
- หากท่านไม่เสียดาย
- หยาดน้ำตา
- ถ้าไม่อาจร่วมเคียงชรา
- หมดเปลวควันลับลอย
- หุ่นไม้งามจางหาย
- สารทเหมันต์โรย
- ร่วงคลุมผมหงอกขาว
- หว่างคิ้ววับแวว
- แสงเพลิง สะท้อนกาล
- หากท่านไม่เสียดาย
- หยาดน้ำตา
- ถ้าไม่อาจร่วมเคียงชรา
- หมดเปลวควันลับลอย
- หุ่นไม้งามจางหาย
評論 1
รู้สึกชอบเสียงตัวเอง555