ดับไป
ผ่านไปอีกวัน
- ผ่านไปอีกวัน
- กับความน่าเบื่อพบผ่าน
- กับไฟที่กำลังเผา
- ในมวนบุหรี่ตอนที่กระทบปาก
- ควันที่ค่อยๆออก
- เป็นความเครียดที่พบจาก
- ความคิดไม่ตระนัก
- ว่าอยากมีชีวิตให้พันหว่าง
- อยากหลับไม่อยากตื่น
- อยากนอนลงพิงกับกระได
- ฉันแบกความหวังมาจากศึก
- รู้สึกไม่อินกับอะไร
- ลูกปืนคือความคิด
- ที่ถูกยิงจากสไน
- ฉันให้อากาสเป็นยาพิษ
- แล้วฉันจะชินมันอย่างไร
- รู้สึกชีวิตมันขม
- กว่ายาที่เคยกินตอนละอ่อน
- รู้สึกว่าไฟไม่มี
- จะเรื่องอะไรก็พอตลอด
- รู้สึกไม่มีสีสัน
- ไม่มีจิกซอว์ให้ลองประกอบ
- รู้สึกอยากเอาศรีษะ
- ไปหมอบเอามือไปหอบ
- ที่คอกระบอก ปืน
- ความคิดต่อคืน
- คือเรื่องเป็นไปไม่ได้
- เหมือนเอาแม่เหล็ก
- มาก่อฟืน
- ไม่ใครอยากให้อยู่
- ไม่มีใครเค้าเคยบอกมึง
- ชีวิตกูแม่งไม่มีราคา
- ไม่ต่างจากขนมห่อนึง
- ที่มีค่าเพียงบางเวลา
- พอหมดห่อก็ขยำ
- เหมือนยืนอยู่กลางสะพาน
- พร้อมร่างกายที่ถลำ
- ตัดเรื่องความกลัว
- เรื่องนรกกับสวรรค์
- เสกเชือกให้ถูก
- ผูกไว้บนเพดานกับผนัง
- แล้วรอเวลาให้ท้อง
- นภามีแสงทอ
- ค่อยๆเหยียบขึ้นบนเก้าอี้
- จากนั้นค่อยๆแขวนคอ
- เตะเก้าอี้ทิ้งเพื่อ
- ตัดจากโลกเเสนปลอม
- และค่อยๆหลับตา
- เมื่อรู้ว่าร่างนั้นแข็งพอ
- ขอโทษ ฉันขอโทษจริงๆนะ
- วันนี้ฉันได้สิ่งที่ต้องการ
- ของตัวฉันเองจริงๆละ
- มันดีนะ
- ที่ไม่ต้องพบกับใคร
- จะเหลือไว้เพียงแค่ความทรงจำ
- พร้อมกับร่ากายที่ดับไป
- นีแหละคือสิ่งที่สะใจ
Komentar 0