สุดจะเกินใจ
ความเสียใจที่สุดจะเคยมี
- ความเสียใจที่สุดจะเคยมี
- ก็คือการคิดว่าพรุ่งนี้จะมีร่ำไป
- ความพลาดพลั้งที่สุดจะเกินใจ
- คือการคิดว่ามองไปจะยังพบกัน
- จนแล้วเมื่อลมได้ผ่านมาอีกครั้ง
- ในตอนนั้นที่ยังมีกันก็เย็นหัวใจ
- แต่พอข้างกายหันไปกลับไม่เจอใคร
- ช่างหนาวลึกเกินดวงใจจะพรรนา
- บทเพลงนี้ถึงเธอผู้อยู่แสนไกล
- ทั้งจากกันไปด้วยตายหรือว่ายังมีชีวิต
- ขอให้จงโปรดรู้ ว่าอยู่ตรงนี้เหงาเกินกว่าคิด
- ผู้อยู่ทางนั้นมีไหมสักนิดที่คิดถึงกัน
- ขอโทษบางครั้ง ถ้าฉันนั้นอาจหลงลืม
- ขอโทษที่คิดว่าเธอจะยืนที่เดิม
- ในบางทีบางครั้ง ปล่อยเธอเหงาพ้นข้ามคืน
- จากที่เธอมีฉัน แต่กลับเป็นเหมือนผู้โดนลืม
- ซึ่งใจฉันมัวคำนึง
- คิดถึงเจ้าสิ่งทั้งหลาย ยกเว้นแค่เธอ
- ความล้มเหลวที่สุดจะเคยทำ
- คือลืมถึงความสำคัญของคนข้างกาย
- ความเสียดายที่สุดจะเกินไป
- ก็คือการคิดว่าค่อยใช้เวลาร่วมกัน
- จนว่าเขานั้นต้องเดินทางไปแสนไกล
- ทั้งจากกันไป ด้วยตายหรือว่ายังมีชีวิต
- ขอให้จงโปรดรู้ ว่าอยู่ตรงนี้เหงาเกินกว่าคิด
- ผู้อยู่ทางนั้นมีไหมสักนิดที่คิดถึงกัน
- ขอโทษบางครั้ง ถ้าฉันนั้นอาจหลงลืม
- ขอโทษที่คิดว่าเธอจะยืนที่เดิม
- โปรดเก็บความห่วงใย จากฉันไว้ในค่ำคืน
- จะอยู่แห่งใดตอนนี้ แต่ขอบคุณนะที่เคยเดิน
- เคียงข้างกายกันมาแสนไกล
- พาผ่านเรื่องราวเลวร้ายด้วยกัน
- และบทเพลงนี้ถึงเธอผู้อยู่แสนไกล
- ทั้งจากกันไปด้วยตายหรือว่ายังมีชีวิต
- ขอให้จงโปรดรู้ ว่าอยู่ตรงนี้เหงาเกินกว่าคิด
- ผู้อยู่ทางนั้นมีไหมสักนิดที่คิดถึงกัน
- ขอโทษบางครั้ง ถ้าฉันนั้นอาจหลงลืม
- ขอโทษที่คิดว่าเธอจะยืนที่เดิม
- ต่อให้เราได้พบคนทั้งหลายก็ไม่ลืม
- หรือต่อให้มีวันคืน ได้เรียนรู้ผู้คนมากมาย
- แต่ที่ครั้งนึงเสียไป ไม่มีสิ่งไหนเข้ามาทดแทน
- จากด้วยความที่คิด ว่าเธอจะยืนอยู่ที่เดิม
- เหลือบไปมองตอนไหน ก็จะพบทุกค่ำคืน
- สุดท้ายฉันก็กล้ำกลืน เมื่อเวลาพรากเธอคืนไป
Comments 1
แงงงง