WeSing

ฉันรักได้แต่อย่าทำให้ฉันหลง ฉันไม่อยากพะวง หากเธอหนี ฉันไม่อยากห่างเธอทุกนาที ในอ้อมกอด...แขนนี้ หมายแต่เธอ

เธอคือคนสอนให้ฉันรักเป็น เธอผู้เห็นตัวฉันอันสับสน เธอผู้ปลดฉันออกจากวันวน เธอผู้ปล่อย ฉันหล่น"สู่เสรี"

แม้จะเก่งจะแกร่งมาจากไหน ยังต้องแพ้ดวงใจไม่อาจฝืน ด้วยไออุ่นแห่งรักที่ฉุดยืน ทำให้ฉันกลับฟื้น คืนสู่ตน

แต่แล้วใครคนหนึ่งก็มาหา พร้อมกุญแจที่คุ้นตา น่าหวั่นไหว มาไขล็อกปลดกลอนจากภายใน เธอคือใครมาปลุกฉันให้กลับคืน

เก็บดวงใจนอนนิ่งในลิ้นชัก หยุดหวังแล้วความรักที่ทักเผลอ หมดสิ้นแล้วศรัทธาจากรักเธอ หายลับแล้วรักเอ่อ...เคยล้นใจ

ลงสลักลูกกลอนอย่างหนาแน่น ใจหมายแม้นมิให้ใครเข้าหา ขว้างทิ้งไปกุญแจแห่งอุรา และคิดว่าไม่มีใครหาเจอ

หอบเอารักเทลงตรงเบื้องหน้า แต่ถูกเขาเมินค่าแล้วลาหนี ใจที่เปิดปิดตายไปหลายปี คงไม่มีอีกแล้วผู้ผ่านมา