คนละฝั่ง
ไม่อาจจะลบลืมเลือน
- ไม่อาจจะลบลืมเลือน
- ย้ำเตือนแรกครั้งพบพาน
- ผู้คนต่างเย้ยหยันข้าที่น่าขัน
- ถ้าทำท่านมีรอยยิ้มข้ายินดี
- โอกาสมีสักเท่าไร
- ที่จะได้รักอาวรณ์
- ท่านเพียงอยู่เฉยไม่จำเป็นเร่งร้อน
- ข้ายอมมอบทั้งชีวิตเพื่อข้างกาย
- จะมองท่านอยู่ตรงนี้ ต่อให้ใจข้าแตกสลาย
- จะเหมาะสมดั่งสิ่งใด ไม่อาจเป็นสองเรา
- ท่านเอยข้าเจ็บเหลือเกิน ร้าวทั้งน้ำตา
- ระทมทั้งลมหาย ใจ
- แต่ข้านั้นจำต้องจาก และทำได้เพียง
- เฝ้ามองท่านอีกด้าน
- ภาพทิวงามมากเพียงใด
- ไม่อาจหลีกลี้ข้างเคียง
- มองเพียงหยาดน้ำกลิ้งกลม เหมือนใบบัว
- ทุกความหมองมัวเลี่ยงยากจะดับลง
- เคยส่งรอยยิ้มวาจา
- คราวครานี้ทุกข์ระทม
- และคอยห่วงหาท่านด้วย ความตรอมตรม
- ลึกจมในหัวใจข้านั้นแทบเจียนตาย
- เช่นใดเราสองจำต้องเศร้าและเสียใจ
- จะมองท่านอยู่ตรงนี้ ต่อให้ใจข้าแตกสลาย
- จะเหมาะสมดั่งสิ่งใด ไม่อาจเป็นสองเรา
- ท่านเอยข้าเจ็บเหลือเกิน ร้าวทั้งน้ำตา
- ระทมทั้งลมหาย ใจ
- แต่ข้านั้นจำต้องจาก และทำได้เพียง
- เฝ้ามองท่านอีกด้าน
- ไยต้องกลัวแม้ความยากเย็น
- เป็นเพียงวันวานเคยพัดเข้ามา
- ฟ้าอรุณค่อยเดินอีกครั้ง
- เดินทางตามหาท่านสักที่ใด
- ท่านยังเฝ้ารอข้าอยู่หนใด
- ข้าเป็นแค่เพียงเศษเกลียง
- ไม่เทียบเคียงท่านดั่งภูผา
- เบื้องบนขันขบวาจา พลัดพรากเราแยกทาง
- ท่านเอยข้าเจ็บเหลือเกิน ร้าวทั้งน้ำตา
- ระทมทั้งลมหาย ใจ
- แต่ข้านั้นจำต้องจาก และทำได้เพียง
- เฝ้ามองท่านตรงนี้
- ไยต้องกลัวแม้ความยากเย็น
- เป็นเพียงวันวานเคยพัดเข้ามา
- ฟ้าอรุณค่อยเดินอีกครั้ง
- ข้ายังคงยืน ตรงนี้
Bình luận 0