Shikiori no Hane
หล่นลงจากฟากฟ้า
- หล่นลงจากฟากฟ้า
- ร่วงโรยโปรยลงมา
- แต่งแต้มให้ภูผา
- ขาวยิ่งกว่าผืนสำลี
- กระท่อมน้อยแห่งหนึ่งที่ซอมซ่อ
- ณ ที่แห่งนี้
- ในค่ำคืน แห่งเหมันต์
- เราสองเคียงกายภายในอ้อมแขน
- เมื่อยามเราพานพบ
- ดั่งเช่นในวันนี้
- เอ่ยคำถ้อยพาที
- แล้วท่านพลันยิ้มออกมา
- ข้าจึงแนบใบหน้าระเรื่อลงซบไหล่ทางขวา
- และอยากจะขอให้ความอบอุ่นนี้
- ติดตรึงจนสิ้นความหนาว
- ฤดูเหมันต์สงัดวังเวง
- จนฝูงวิหคร่วมร้องบรรเลงเสียงเพลง
- ผ่านสู่วสันต์ฤดูที่เข้าแทนที่
- เสียงของเจ้า
- ไพเราะเหลือเกิน
- ท่านเอ่ย ให้หัวใจข้าสั่นระรัว
- เพียงเท่านั้น
- แค่คำพูดนั้นมันก็พลันให้น้ำที่ตาเอ่อล้น
- หากวันหนึ่งเสียงของข้าไม่อาจเอื้อนเอ่ย
- ถ้อยคำหรือขับขานสิ่งใด
- เลยค่ำคืนวัน
- ฤดูผันผ่าน
- ท่านจะรักข้าเฉกเช่นเดิมอยู่ไหม
- แน่อยู่แล้ว
- ท่านยิ้มให้ก่อนจะตอบ
- ข้ายังจำรอยยิ้มนั้นไว้
- ค่อยซบแก้ม
- ลงที่บ่าใหญ่
- ก่อนคลอเคล้าสองเราคู่เคียง
- ล่วงเลยผ่านไปจน
- บ่ายนึงในคิมหันต์
- ยามนั้นที่อาการของท่าน
- ไม่ค่อยสู้จะดี
- จำต้องใช้เศษเงิน
- เพื่อซื้อยารักษาเท่าที่มี
- ความยากจน
- ทำให้เรา
- หมดสิ้นความหวังแทบจะทุกทาง
- ถักทอแต่ละวัน
- วาดฝันแต่ละผืน
- เพื่อหวังท่านจะฟื้นร่างกาย
- ที่แสนเหนื่อยล้านี้
- ไม่มีวันจะปล่อยเวลา
- ให้เสียไปแม้เสี้ยวนาที
- ต้องทำอะไร หรือว่าสิ่งใด
- ต่อให้ลมหายใจดับสูญ
- ยอมรับเรื่องจริงว่าโลกเปลี่ยนผัน
- เมื่อจั๊กจั่นกรีดร้องนั่น
- เป็นสัญญาณบ่งบอกว่าฤดูใหม่ใกล้จะแทนที่
- นิ้วของเจ้า
- ช่างงามเหลือเกิน
- ท่านเอ่ย
- พร้อมกุมมือที่เย็นเยียบนั้น
- แม้ว่ามือข้าแสนบอบช้ำ
- ทั้งไม่เหลือซึ่งความงดงามอะไร
- หากวันหนึ่งนิ้วของข้านั้นไม่งดงาม
- หรือไม่อาจจับต้องสิ่งใด
- เลยค่ำคืนวัน
- ฤดูผันผ่าน
- ท่านจะรักข้าเฉกเช่นเดิมอยู่ไหม
- แน่อยู่แล้ว
- เสียงเครือปนด้วยไอหอบ
- ท่านยังยิ้มปลอบโยนข้าไว้
- และท่านยังคงกุมนิ้วมือข้าที่สั่นสะท้าน
- ของเรานั้นเข้าด้วยกัน
- จะอีกกี่วัน จะอีกกี่คืน
- ข้าจะถักทอไม่ให้หยุด
- ต้องแลกกับยา
- ต้องรีบเอาไป
- ถ้าไม่อย่างนั้นท่านคงไม่ไหว
- ขอแค่นิดหนึ่ง
- ขอเพียงอีกนิดหนึ่ง
- ก่อนที่ใบไม้จะร่วงและโรยรา
- ไม่ว่าต้องแลกอะไร
- ไม่ว่าเลือดหยดไหน
- หรือว่าข้าต้องตาย
- จนปีกเส้นสุดท้าย อา
- หากวันหนึ่งร่างของข้านั้นไม่ได้เป็น
- เช่นท่านหรือว่าผู้ใด
- เลยค่ำคืนวัน
- ฤดูผันผ่าน
- ท่านจะรักข้าเฉกเช่นเดิมอยู่ไหม
- ด้วยความกลัวแสนกลัวไม่อาจเอื้อนเอ่ย
- เก็บถ้อยคำความจริงนั้นไว้
- ดึงขนปีกสุดท้ายทอไป
- เพื่อท่านแล้วมันก็คุ้ม
- แน่อยู่แล้ว
- ข้าคลี่ยิ้มก่อนแล้วตอบ
- ถ้อยคำที่เจ้าเอ่ยไว้
- ข้าสัญญา จะรักเจ้าไป
- ต่อให้ไร้หรือไม่มีปีกโผบิน
- ภาพของนกกระเรียนที่งามที่สุดในวันนั้น
- จดจำในใจ
- ต่อให้เป็นคน
- หรือเจ้าเป็นใคร
- ภาพเหล่านั้นไม่เคยเปลี่ยนไป
- แม้ล่วงเลยจนวันที่ข้าตาย
- แต่ความรักของเราไม่เคยเปลี่ยนแปลง
ความเห็น 0