กวีบทเก่า
แต่ก่อนทุกครั้งทีไร ได้อ่านได้เห็นในบทกวี
- แต่ก่อนทุกครั้งทีไร ได้อ่านได้เห็นในบทกวี
- แค่อ่านแล้วทิ้งมันไป ไม่เคยใยดีไม่ซึ้งชวนฝัน
- ใจความนั้นก็มีแต่เรื่องเก่า คือความรักที่กลายเป็นเศร้า
- อ่านไปก็งั้นงั้น เรื่องราวที่ซ้ำซ้ำ อ่านไปยังขำ ซ้ำเดิมเรื่องเก่า
- ต้องมีคนสมหวัง ต้องมีคนชอกช้ำ ไม่จำไม่ซึ้ง ไม่เกี่ยวกับเรา
- จนวันที่เขาลืมเรา จู่จู่ความเหงาก็เกิดมี
- กลับเกิดลึกซึ้งในบทกวี ได้อ่านอีกทีน้ำตาจะไหล
- ใจความนั้นคงมีแต่เรื่องเก่า คือความรักที่กลายเป็นเศร้า
- อ่านไปอย่างช้าช้า เรื่องราวคนช้ำช้ำ แต่มันไม่ขำ เพราะเป็นตัวเรา
- ไม่เคยจะนึกฝัน จะเจอเองซักครั้ง กับความผิดหวัง ต้องเจ็บต้องเหงา
- เก็บความหมายทุกตอน เก็บอักษรทุกตัว
- อยู่ในหัวใจเราเข้าไปข้างใน
- ให้มันช้ำไปอีก ให้มันช้ำเข้าไป ให้มันสาแก่ใจให้ช้ำกว่านี้
- อ่านไปอย่างช้าช้า เรื่องราวคนช้ำช้ำ ให้มันตอกย้ำ ซ้ำเติมใจเรา
- ไม่เคยจะนึกฝัน จะเจอเองซักครั้ง กับความผิดหวัง ต้องเจ็บต้องเหงา
- ต้องเจ็บต้องช้ำ เป็นอย่างตัวเรา
ความเห็น 2
🥀
good ครับ