เปราะบาง
หนทาง ยังดูเหมือนเดิม
- หนทาง ยังดูเหมือนเดิม
- มีแสงไฟ มีผู้คนรอบกาย
- จาก คนร้อยพันที่ยืนใกล้กัน
- กลับรู้สึกว่าไกลแสนไกล
- เมื่อไรมันหายไป จากหัวใจของเรา
- ทำไมแค่ลมเพียงแผ่วเบา
- ยังทำให้เหน็บหนาว
- แค่ เพียงแผ่นฟ้าที่ว่างเปล่า
- ยังทำให้มีน้ำตา
- ทำไมมันช่างเปราะบางเหลือเกิน
- อ่อนแอจนเกินจะเข้าใจ
- ครั้งหนึ่ง ที่เคยสัมผัส
- ในหัวใจว่ารักยังเหลืออยู่
- แต่วันนี้ดูเหมือนมันลบเลือน
- ก่อนที่ อบอุ่นจางหายไป
- สักวันถ้าล้มลงจะมีใครสนใจ
- ทำไมแค่ลมเพียงแผ่ว เบา
- ยังทำให้เหน็บหนาว
- แค่เพียงแผ่นฟ้าที่ว่างเปล่า
- ยังทำให้มีน้ำตา
- ทำไม มันช่างเปราะบางเหลือเกิน
- ร่องรอยจากคำไม่กี่คำ
- ยังทำให้ปวดร้าว
- แค่ เพียงแววตาที่ว่างเปล่า
- ยังทำให้เจ็บหัวใจ
- ทำไมมันช่างเปราะบางเหลือเกิน
- และชีวิตเมื่อไรจะเข้มแข็งพอ
- วิงวอนให้มันสิ้นสุดลง
- ทำไมแค่ ลมเพียงแผ่วเบา
- ยังทำให้เหน็บหนาว
- แค่เพียงแผ่นฟ้าที่ว่างเปล่า
- ยังทำให้ มีน้ำตา
- ทำไมมันช่างเปราะบางเหลือเกิน
- ไม่รู้เมื่อไรจะผ่านพ้น
- ร่อง รอยจากคำไม่กี่คำ
- ยังทำให้ปวดร้าว
- แค่เพียงแววตาที่ว่างเปล่า
- ยังทำให้เจ็บ หัวใจ
- ทำไมมันช่างเปราะบางเหลือเกิน
- และชีวิตเมื่อไรจะเข้มแข็งพอ
- และ ชีวิตเมื่อไรจะเข้มแข็งพอ
- ไม่รู้ ไม่รู้ ไม่รู้ ว่า
- และชีวิต เมื่อไรจะเข้มแข็งพอ
- ชีวิตเมื่อไรจะเข้มแข็งพอ
評論 0