แฟนซีชีวิต
เขาแต่งแฟนซี
- เขาแต่งแฟนซี
- มากมีต่างสีต่างสรร
- ดูล้วนแพรพรรณ
- แข่งขันกันงามหนักหนา
- ฉันแต่งอย่างนี้
- ไม่ใช่แฟนซีนะ ท่านเจ้าขา
- เพราะยากแค้นอนาถา
- แม้แต่เสื้อผ้า ไม่มีชิ้นดี
- แม้เปรียบแฟนซี
- ก็เป็นแฟนซีชีวิต
- มองแล้วต้องคิด
- ชีวิตคนเราเหล่านี้
- ล้วนแตกต่างกัน
- เหมือนผ้าแพรพรรณ
- หลายหลากมากสี
- รวมทั้งคนจนนี่
- สุดแต่วิถี ที่ตนเกิดตาย
- แต่แล้วบางคน
- เขาไม่มองคน ในแง่ชีวิต
- เขากลับมอง อาภรณ์น้อยนิด
- ที่เราใช้ปิด ปกป้องร่างกาย
- ก็ไอเสื้อผ้า
- เราซื้อหามา เพียงปิดความอาย
- ค่าของคน เรามีมากมาย
- กลับลดกาย ไปเทียบกับมัน
- เห็นแต่งกายดี ก็ผูกไมตรีเข้าไว้
- ใจนะเป็นอย่างไร
- ทราบไหมที่ไปผูกพัน
- แม้แต่งมอซอ เขาก็รังเกียจ
- หยามเหยียดเดียดฉันท์
- ใส่หน้ากากหากัน
- แต่งตัวเฉิดฉันท์ ก็มีเกียรติดี
- เราหันไปมองยกย่อง
- อาภรณ์ประดับร่างกาย
- แล้วผู้คน ที่จนเหลือหลาย
- ก็คงแหนงหน่ายสิ้นไร้ราศี
- จงเป็นช่องให้
- วายร้ายอาศัย มาร่วมคลุกคลี
- เที่ยวแทรกแซง สังคมผู้ดี
- ให้หมองมีราศี ยอกย้อน
- แม้ถอดอาภรณ์
- ร่างกายล่อนจ้อน เท่านั้น
- คงเหมือนไปทั่วกัน
- ท่านฉันไม่มี หลอกหลอน
- แม้นสิ้นลมปราณ
- ของที่ต้องการ ก็เพียงกองฟอน
- ควรยับยั้งสังวรณ์
- อย่ามัวหลอกหลอน ล่อลวงอยู่เลย
ความเห็น 3
ขอบคุณครับ
ขอบคุณครับ